రామాయణం అయినా
భారతం అయినా
కొత్త కధ కానీ 
పాత కధ కానీ
ఊహల పల్లవి అయినా 
యదార్ధ గాధ అయినా
ఎవ్వరికుండదు ఆసక్తి
మనలో ఎన్ని లోటు పాట్లు ఉన్నా
మన జీవితంలో ఎన్ని అపస్వరాలు ఉన్నా
ఇతరుల జీవితాలలోకి తొంగి చూడటం మహా సరదా
ఉన్నవి లేనివి కధలు కధలుగా
చెప్పుకోవటం అంటే మహా సంబరం.
ఆయుషు లేక చిన్న వయస్సులో కాలం చేస్తే
అయ్యో అంటూనే గుస గుసలు
తనని తాను మరిచి లోకం కోసం బ్రతికే వారిని సైతం
మనీ మైండెడ్ గా ప్రచారం చెయ్యగల లోకం
మనిషిని మనిషిగా కాక
వేషభాషలను
అంతస్తులను బేరీజు వేసే శకం
మంచిని మంచిగా చూడలేని ఈ పాడు లోకం
వద్దు వద్దే వద్దు అనేవారే
మార్పు రావాలి సమాజం మారాలి
అని గొంతెత్తి అరిచేవారే
ఆ మార్పుకు మనమే నాంది ఎందుకు కాకూడదు?